Nu mijn moeder in de laatste fase van haar kanker is -ook eierstokkanker, trouwens- is het gevoel heel herkenbaar. Overal lees ik data die mijn moeder niet meer mee zal maken, overal zie ik ook zo'n rotkop grijnzen. En zelfs de zuivelafdeling is niet meer helemaal veilig, de melk gaat nog maar de pudding houdbaar tot 3-12-2012? Daar is 'ie weer, die grijns.
Alleen de eigenaar van de lelijke rotkop, dat is bij mij iemand anders. De Dood loopt niet zo achter me aan. De Dood grijnst, maar dat kan hij niet helpen, zo kijk je nu eenmaal als je geen lippen hebt. Het is geen gemene grijns. Als fan van Terry Pratchett's Discworld en nog veel meer fantasy & gothic boeken & kunst, heb ik meerdere afbeeldingen van de Dood in mijn kamer hangen, en geen van hen heeft mij lastig gevallen over de afgelopen jaren. Niet sinds we weten dat de kanker steeds zou terugkeren en zelfs niet in de afgelopen 5 1/2 week waarin we weten dat er niet alleen geen levensrekkende behandelingen meer mogelijk zijn, maar dat het zelfs een heel snel proces zal zijn. Nee, kijk eens goed, dit is geen schone, witte schedel, maar een kop met een kale huid en grote bulten. Het is een van de andere Ruiters, Kanker, die nog vrij recent de functie heeft overgenomen van de Pest. Dàt is degene die de oorzaak is van al deze ellende, en degene die tijd genoeg heeft over de jaren heen de lijders aan deze ziekte en hun familie-leden aan zijn bestaan te herinneren.
De Dood zelf doet zoiets niet, tenminste ik zie hem er niet voor aan. Hij heeft het waarschijnlijk ook te druk, hij heeft tenslotte niet alleen te maken met degenen die Kanker heeft aangeraakt, maar ook al die anderen die slachtoffer zijn van Honger, of van Oorlog, of van al die kleine, minder beroemde ruiters die soms in kleine groepjes, soms alleen, achter de andere Ruiters aankomen. Ongeluk, Verdrinking, Depressie en Zelfmoord altijd naast elkaar rijdend, en vele anderen... Allen samen zorgen voor datgene wat naar de Dood toe leidt.
De Dood zelf? Die zie ik meer als een professionele hulpverlener, die degenen die door andere oorzaken daar terecht gekomen zijn, over de drempel helpt. Hij gaat zelden of nooit zelf op zoek naar slachtoffers, en heeft al helemaal geen tijd om weken tot maanden om hen en hun familie heen te hangen. Hij is zo druk dat hij soms zelfs later komt dan verwacht of men hem zou... misschien niet verwelkomen, maar op zijn minst beleefd groeten & hem danken voor zijn werk.
(Kanker, intussen, staat nog steeds in een hoekje van de kamer te grijnzen. Ik kan het niet laten hem een beetje terug te pakken door te zeggen dat zijn voorganger, de Pest, toch maar mooi door de mensen van zijn paard gestoten is en dat de vooruitzichten voor hem op de lange duur ook niet erg florisant zijn, ook al is hij nog niet in zo'n terminaal stadium als mijn moeder. Hij trekt zich er helaas op dit moment weinig van aan.)
